İçinde 4 çocuk ağlardı hiç belli etmezdi bizlere.
1960'lı yıllarda İstanbul Yenikapı'daki bir gecekonduda en küçüğü 4 aylık 4 çocukla dul kalmış bir kadındı annem.
Sarhoş bir kocanın miras bıraktığı sefalete yenilmedi, hiç eğilmedi hiç bükülmedi.
Omuzlarında taşıdı 4 çocuğunu.
Hepimizi sevgiyle büyüttü Allah lokmasıyla.
Hiçbirimiz harama yan gözle bakmadık.
*****
Ayda yılda bir kez et giren evimizde sofradaki sayılı köftelerin tadına bile bakmadan, "ben tokum" deyip aç yatan kadındı annem.
Babam öldüğünde Almanya'da çalışan abisinin "sen çocukları al köye götür ben size bakarım" rüşvetine yüz vermeyip, "çocukları köye götüreceğim de çoban mı olacaklar?" deyip kolaycılığa meydan okuyan kadındı annem.
Yüreği de gözleri de bağışlayıcıydı.
Hatalar yaptığım gençlik yıllarımda beni en kolay affeden kadındı annem.
Bahçelievler Lisesi'nde ilk yıl sınıfta kalmıştım da kaydımı yenilemeye gittiğinde biyoloji öğretmeni, "bu çocuğu niye okutuyorsun, bundan bir halt olmaz ver bir işe çalışsın" dediğinde, "ben onu okutacağım" diyen aydınlık kadındı annem.
*****
Yıllarca asgari ücretle otel odalarında temizlik yaptı, çamaşır yıkadı.
Hiç isyan etmedi hiç gocunmadı.
Tüm olasılıkların bittiği yerde hayata başlamak bir zaferdir aslında bunu şimdi daha iyi anlıyorum.
Annem tarihini kendi yazdı.
Of çektiğinde dağları yıkamadı ama hayat onun onuruna ve haysiyetine zerre kadar dokunamadı.
İnsan gibi yaşayıp ölmekten daha onurlu ne olabilir ki zaten!
Hele dört çocuğu da omuzlarında taşıdıysa.
*****
Ölüm döşeğindeyken bile her gün sorardım; "anne nasılsın?" Kendimi bildim bileli aynı cevap;
"iyiyim!" Hiç sızlanmadı.
Bundan 25 yıl önce Anneler Günü'nde annem için gazetede bir yazı yazmıştım.
"Bütün anneler değerlidir bütün anneler özeldir. Her yıl bir yerlerde yılın annesini seçerler ya benim annem yılların annesidir, diğer anneler kusuruma bakmasın" diye.
*****
Annemi önceki gün kaybettim.
Bir annenin ölümü hayatınızdaki son kalenin yıkılması gibi bir şey.
Bir annenin ölmesi sözün bittiği yer.
Ama biliyorum ki gökteki yıldızlardan biri annem.
Biliyorum ki cennette onu karşılayan anneler var Özgül Anne gibi.
Birlikte güvercinleri besliyorlar yine, benim cennet çocuklarımla sohbet ediyorlar.
Biliyorum ki gittiği yerden dualar okuyor bizlere.
Son nefesine kadar Allah'ına ibadetini esirgemeyen kadındı annem.
*****
Şimdi nefesimi kesen sarı bir rüzgar esiyor.
Hasta da olsa, avuç kadar kalmış da olsa pencere kenarında o hüzünlü resmini çektiriyor gözlerime.
Hayatın son provasında bilge gibi duruyor hala.
Bir anne için ne yaparsanız yapın bir şeyler eksik kalıyor.
Hiçbir evlat anasına olan borcunu ödeyemez.
*****
Onurlu bir yolculukta adını silinmez harflerle yazan kadındı annem.
Rabia Sabiha Yalçın.
Nur içinde yatsın, bütün güzel anneler gibi.
Bu yazıyı böyle bir anneye sahip olmakla duyduğum gururu sizlerle paylaşmak için yazdım.
Kusuruma bakmayın.
