*
Canım Jale Ablacığım, seni çok seviyorum. Ben sana Trabzon'dan ulaşıyorum. Köyün internet kafesinden yazıyorum ve seninle derdimi paylaşmak istiyorum. Ben 16 yaşındayım ve 11 yaşında yanlış tedavi sonucu gözlerimi kaybettim. Daha doğrusu sadece ışığı görebiliyorum. Bu ışık bile beni mutlu etmeye yetiyor ama benim yine de büyük bir derdim var. Ben teyzemin kızını çok seviyordum. O şimdi sözlü. Sözlüsü olan genç bunu öğrendi ve beni ikaz etti. Bu kızı unutmak için biriyle çıkmaya başladım. Ama Jale Abla bu kız beni çok incitti. Gözlerimin durumu onu sıkmaya başlamış. Başlarda bana acımış ama bu ilişkinin yürümeyeceğini anlamış. Bu beni o kadar üzdü ki anlatamam ablacığım. Anladım ki bana mutluluk haram. Ölmek istedim, yapamadım. Aileme de bu halimle yük olmak istemiyorum. Kendi işlerimi tam anlamıyla yapamıyorum. Onlar yaşlı insanlar. Bu hayatta ben neden bunları yaşıyorum? Seni de üzmek istemem abla ama çok çaresizim. Bu hayatımı böyle yaşamak istemiyorum. Okumak, bir meslek sahibi olmak, ekmeğimi elime almak çok isterdim. Ben şimdi ne yapayım söyler misin? Rumuz: Kadersiz
Sevgili oğlum, durumundan tabii ki etkilendim ama içinde seni ayakta tutan bir güç var bunu biliyorum. Akrabana aşıkken, yeniden sevmeyi başarmış ve aslında hayatla mücadeleye başlamışsın bile. Sakın umutsuzluğa düşme! Bu kız bence sana değil, böyle davrandığı için aynaya bakıp kendine acısın! Bunu unut. Yeniden sevip, sevileceksin. Moralini bozmaya değmez. Ailen için düşündüklerine de katılmıyorum. Her ne durumda olursan ol, bir anne ve baba hayatta olduğu sürece evlatlarının arkasında durmak ve her zaman destek olmaktan yüksünmezler. Sakın böyle düşünme. Ayrıca, kendini geliştirebilirsin. Böyle yaparsan, hayata ve kendine katacağın çok daha fazla şeyler olur. Olumsuz düşüncelerden lütfen kurtul ve hayata sımsıkı sarıl.
