Ablacığım bir kızı çok sevdim ve kaçırdım. Olaylar büyüdü ve karakolluk olduk. Ama ben hala bu kızı unutamıyorum. Onun yüzünden askerden kaçtım. Bileklerimin kanıyla mektup yazdım ama beni anlamıyor. Evlendiğini duyduğum an, onu da kendimi de öldüreceğim. Rumuz: Ölümüne Sevgili oğlum, yazdığın bu mesajda mantıklı tek bir cümleye rastlayamadım. Senin bir an önce psikolojik destek alarak hayatını sürdürmen gerek. Senin hissettiklerin sevgi ya da aşk değil. Duyguları karıştırıyorsun. Takıntılı bu ruh hali sana zarar veriyor. Beni dinle ve tedavi ol.
KİME ZARARI OLACAK Kİ?
41 yaşındayım. Denizci karısıyım ve kocamın uğradığı her limanda bir gönül macerasının olduğunu da biliyorum. Onu çok kıskanıyorum. Ben kaderine boyun eğen kadınlardan olmak istemiyorum. Artık bana her gece yatağımda sevgiyle dokunacak bir hayat arkadaşı istiyorum!Onun haberi olmadan ben de biraz mutlu olsam diyorum. Kime zararı olacak ki?
Mutluluğu biraz da kendin yaratacaksın! Sen seni aldatan bir eşe yıllarca katlanarak zaten kendine en büyük haksızlığı yapmışsın. Tükenme noktasına gelince de zaten bu isyanlar kaçınılmaz olur. Eğer özlemini duyduğun, yanında her gece varlığını hissedeceğin bir hayat arkadaşıysa, hayatla ilgili ciddi seçimler senin! Ama evliyken heyecansa yaşamak istediğin, bu doğru değil.
